هوای خشک معمولا با نام هوای فشرده هم معروف است. همانگونه که میدانید هوای اطراف ما از گازهای گوناگونی تشکیل شده است. که بیشترین آنها گاز نیتروژن حدود ۷۰% و گاز اکسیژن حدود ۲۰% میباشند. همچنین مقادیر کمی از سایر گازها مانند بخار آب و غیره وجود دارد. میزان هر یک از این گازها در مکان های مختلف متفاوت است چون حرکت باد باعث جابجایی گازها میگردد. البته گفتنی است که مقدار بخار آب به مکان، دما و زمان وابسته است.
گازهای تشکیل دهنده هوای خشک را میتوان ۲۰.۵% اکسیژن، ۷۹.۵% نیتروژن و کمترین مقدار رطوبت در نظر گرفت. این در حالی است که تمامی این مقادیر ممکن است با توجه به استانداردها تغییر یابند. هوای خشک گازی بی رنگ و بی بو است که مشتعل نمیشود ولی از آنجایی که درصد بالایی از گاز اکسیژن را دارد میتواند آتش را شعله ورتر کند.
گاز هوای خشک در موارد آزمایشگاهی کاربردهای فراوان دارد چون عاری از هرگونه آلودگی و ناخالصی میباشد.
تهیه گاز هوای خشک(Z_ Air)
برای تولید و تهیه هوای خشک چندین روش وجود دارد بعنوان مثال یک روش تهیه گاز هوای فشرده پس خنک کاری است که این روش بر پایه استفاده از یک مبدل حرارتی میباشد که هوای گرم فشرده خنک میگردد و آب موجود در آن ته نشین میشود. روش دیگر تهیه هوای خشک استفاده از خشک کن سرمایشی است. در این شیوه هوای فشرده را خنک میکنند تا آب درون آن تقطیر شود و سپس جداسازی انجام میشود. روش سوم برای تهیه هوای فشرده روش تراکم بیش از حد است در این روش هوا با فشار زیاد متراکم میگردد و سپس خشک میشود و در نتیجه محصول نهایی فاقد آب و رطوبت است این روش یکی از معمول ترین روش های رطوبت زدایی به شمار میآید. تولید گاز هوای خشک به شیوه خشک کردن جذبی نافذ و خشک کردن جذبی سطحی از دیگر روش های تهیه و تولید گاز هوای خشک میباشد.