گیاه اِلودیای برگی (همچنین معروف به «الودیای برزیلی» و «اِگِریا» با نام علمی Egeria densa Planch)، در آکواریوم و استخرهای کوچک بسیار مطلوب و مورد توجه است؛ در حالی که این گیاه در منابع بزرگتر آب شیرین جزو گونههای مهاجم و بسیار تکثیر شونده است، تا جایی که گاه گونههای بومی را از بین میبرد و پارامترهای آب را تغییر میدهد. این اتفاق معمولاً با تخلیۀ محتویات آکواریومها در آبراههای محلی رخ میدهد.
اِلودیای برگی گیاهی علفی و لطیف است، دارای برگهای منظم تشکیل دهندۀ استوانههایی به ضخامت ۲ تا ۶ سانتیمتر و طول ۱۰ تا ۹۰ سانتیمتر. ساقههای کمتر شاخهدار، با میانگرههای کوتاه و ظریف که به راحتی میشکنند و قطعات آنها قادر به تولید گیاهان جدید هستند. در آبهای کم عمق، گیاهان را میتوان به طرف پایین لنگر داد، در غیر این صورت، با رشد بیشتر، به صورت شناور در میآیند و فقط گلهای گیاه خارج از آب قرار میگیرند. ریشههای رشتهای، در پایۀ گیاه و در بعضی از گرهها ایجاد میشوند، به ویژه در گرههای شکسته.
برگهای گیاه به طول ۱ تا ۳ سانتیمتر و عرض ۵ میلیمتر، با رأس گرد یا تیز، حاشیههای ریز دندانهدار، سطح صاف و به شدت سبزرنگ در هنگام دریافت نور طبیعی هستند؛ اما معمولاً در آکواریوم کمرنگترند. اِلودیای برگی به طور معمول از هر جوانه چهار تا شش برگ میدهد. از زیر یا کنار برخی از برگها شاخههایی بوجود میآیند و از داخل آنها ساقههای گلدار به طول ۲ تا ۶ سانتیمتر بیرون میآیند که گلهای انفرادی میدهند. گلهای این گیاه، نر و ماده دارند و میوههایش، توت مانند و بیضی شکل، به طول ۷ تا ۸ میلیمتر و عرض ۳ میلیمتر با پِریکارپ غشایی و شفاف هستند. بذرهای این گیاه هم فراوان، قارچیشکل، به طول ۷ تا ۸ میلیمتر، با یک رشتۀ ۲ میلیمتری در انتها مشخص میشوند.
گیاهی است که در صورت نوردهی، ظرفیت فتوسنتز بالایی دارد و مقدار زیادی اکسیژن آزاد میکند که با تشکیل حبابهای کوچک روی برگها قابل مشاهده است. از این منظر، حضور این گیاه در آکواریومی با ساکنان وابسته به اکسیژن مانند ماهیها، بسیار مفید است.
پراکندگی:
اِلودیای برگی، بومی مناطق آرژانتین، برزیل و اروگوئه است. این گیاه یکی از رایجترین گیاهان آکواریومی است که به طور گستردهای در سراسر جهان توزیع شده است. در بسیاری از مناطق، این گیاه حتی به یک علف هرز آبزی مهاجم تبدیل شده است. بیشتر گزارشها در این زمینه، از آمریکای جنوبی، مرکزی و شمالی، اروپا و استرالیا میرسد.
این گیاه در دریاچهها و رودخانههای اغلب کمعمق آب شیرین، با جریان ملایم، کند یا ساکن و دمای ۱۵ تا ۱۷ درجۀ سانتیگراد زندگی و طیف وسیعی از اسیدیته را تحمل میکند. برای فعالیت فتوسنتزی آنها نور کافی لازم است و بنابراین به طور دائم نمیتوانند سایه را تحمل کنند.