در ۳ نوامبر ۱۹۱۱، راننده خودروهای مسابقه ای سوئیسی و مهندس خودرو لوئیس شورلت به همراه برادرش آرتور شورلت، ویلیام سی دورانت و شرکای سرمایه گذاری ویلیام لیتل (سازنده خودروی کوچک)، سابقاً «شرکت موتور شورلت» را در دیترویت تأسیس کردند. جیمز اچ وایتینگ، مالک بیوک، [۶] دکتر ادوین آر. کمپبل (داماد دورانت) و در سال ۱۹۱۲، آر. اس. مک لافلین، مدیرعامل جنرال موتورز در کانادا.

دورانت در سال ۱۹۱۰ از سمت مدیریت ارشد خود در جنرال موتورز اخراج شد، شرکتی که او در سال ۱۹۰۸ تأسیس کرده بود. در سال ۱۹۰۴ او شرکت «Flint Wagon Works» و «Buick Motor Company» در فلینت، میشیگان را در اختیار گرفت. او همچنین شرکت های Mason و Little را به کار گرفت. دورانت به‌عنوان رئیس بیوک، لوئیس شورلت را برای رانندگی با بیکس در مسابقات تبلیغاتی استخدام کرده بود.[۷] دورانت قصد داشت از شهرت شورولت به عنوان یک مسابقه‌دهنده به عنوان پایه‌ای برای شرکت خودروسازی جدید خود استفاده کند. اولین مکان کارخانه در فلینت، میشیگان، در گوشه خیابان ویلکاکس و کیرزلی بود، که اکنون به نام «شوی کامانز» در مختصات ۴۳.۰۰۸۶۳ درجه شمالی ۸۳.۷۰۹۹۱ درجه غربی، در امتداد رودخانه فلینت، روبه‌روی دانشگاه کترینگ شناخته می‌شود.

یکی از پیشرفت‌های فنی که شورولت از آن بهره برد، پیاده‌سازی موتور سوپاپ سربار از همان ابتدا بود، زیرا این شرکت به‌عنوان یک مدل جدید برای بیوک توسعه داده شد، که سوپاپ بالا و طراحی سیلندر جریان متقاطع را به عنوان کارآمدتر از استفاده مرسوم از موتور سر صاف.

کار طراحی واقعی اولین Chevy، سری C کلاسیک گران‌قیمت شش، توسط اتین پلانچ و طبق دستورالعمل‌های لوئیس طراحی شد. اولین نمونه اولیه C ماهها قبل از اینکه شورولت واقعی شود آماده شد. با این حال، اولین تولید واقعی تا مدل ۱۹۱۳ نبود. بنابراین در اصل هیچ مدل تولیدی ۱۹۱۱ یا ۱۹۱۲ وجود نداشت، فقط یک مدل پیش تولید ساخته شد و در اوایل سال ۱۹۱۲ تنظیم شد. سپس در پاییز همان سال مدل جدید ۱۹۱۳ در نمایشگاه خودروی نیویورک معرفی شد.

کارخانه شورلت در تاری تاون، نیویورک، سی. ۱۹۱۸
شورلت برای اولین بار در سال ۱۹۱۴ از نشان‌واره پاپیون[۸] در مدل‌های سری H (Royal Mail و Baby Grand) و مدل سری L (Light Six) استفاده کرد. ممکن است از کاغذ دیواری طراحی شده باشد که دورانت زمانی در یک اتاق هتل فرانسوی دیده بود.[۹] تحقیقات جدیدتر توسط مورخ کن کافمن، موردی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد بر اساس لوگوی شرکت زغال سنگ "Coalettes" است.[۱۰][۱۱] نمونه ای از این آرم همانطور که در تبلیغات برای Coalettes در قانون اساسی آتلانتا در ۱۲ نوامبر ۱۹۱۱ ظاهر شد.[۱۲] برخی دیگر ادعا می‌کنند که این طرح یک صلیب سوئیسی استیل‌شده، به منظور ادای احترام به کشور اصلی شورولت.[۱۳] با گذشت زمان، شورولت از چندین تکرار مختلف از لوگوی پاپیون به طور همزمان استفاده می کرد، اغلب از آبی برای خودروهای سواری، طلایی برای کامیون ها و طرح کلی (اغلب به رنگ قرمز) برای خودروهایی که دارای بسته های عملکردی بودند استفاده می کرد. شورولت در نهایت در سال ۲۰۰۴ تمام مدل‌های خودرو را با پاپیون طلایی متحد کرد، هم برای انسجام برند و هم برای متمایز شدن از فورد (با آرم آبی بیضی شکل) و دوج (که اغلب از رنگ قرمز برای تصویربرداری خود استفاده می‌کند)، دو رقیب اصلی داخلی خود. [۱۴]

شورولت آتش نشانی ۱۹۲۹، پورتو
لوئیس شورلت بر سر طراحی با دورانت اختلافاتی داشت و در سال ۱۹۱۴ سهم دورانت را در شرکت فروخت. تا سال ۱۹۱۶، شورولت با فروش موفق سری ۴۹۰ ارزان‌تر به اندازه‌ای سودآور بود که به دورانت اجازه داد سهام کنترلی در جنرال موتورز را دوباره خریداری کند. پس از تکمیل قرارداد در سال ۱۹۱۷، دورانت رئیس جنرال موتورز شد و شورلت به عنوان یک بخش جداگانه در جنرال موتورز ادغام شد. در سال ۱۹۱۹، کارخانه‌های شورلت در فلینت، میشیگان قرار داشتند. مکان‌های مونتاژ شعبه در تاری‌تاون، نیویورک، نوروود، اوهایو، سنت لوئیس، میسوری، اوکلند، کالیفرنیا، فورنت‌ها قرار داشتند. ورث، تگزاس، و اوشاوا، انتاریو جنرال موتورز کانادا محدود. مک لافلین سهام شرکت جنرال موتورز را برای مالکیت مقاله شرکتشان در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۳ صفحه ۹ پست مالی ۹ دریافت کردند.[۱۵] در سال مدل ۱۹۱۸، شورولت سری D را معرفی کرد، مدلی با موتور V۸ در مدل‌های جاده‌ای چهار سرنشین و تورر با پنج سرنشین. فروش ضعیف بود و در سال ۱۹۱۹ از بین رفت.

همچنین در سال ۱۹۱۹، کامیون‌های تجاری GMC به شورلت تغییر نام دادند و با استفاده از همان شاسی خودروهای سواری شورلت و ساخت کامیون‌های سبک، ظاهری تقریباً یکسان با محصولات GMC داشتند.

تا سال ۱۹۲۱، دفتر مرکزی شرکت شورولت در ۵۷th و برادوی در شهر نیویورک قرار داشت تا اینکه در آوریل دفتر به ساختمان جنرال موتورز در کادیلاک پلیس در دیترویت منتقل شد.[۱۶] در ژانویه ۱۹۲۱، نظرسنجی مدیریت جنرال موتورز توصیه کرد که بخش شورلت لغو شود، اما آلفرد پی اسلون جونیور توصیه کرد که بخش نجات داده شود و ویلیام اس. نادسن، کارمند سابق فورد که بر تولید مدل T نظارت داشت، [۱۶] معاون عملیات منصوب شد و عملکرد آن بهبود یافت[۱۶] در می ۱۹۲۵، کارخانه بوکس صادراتی شورولت در بلومفیلد، نیوجرسی از مالک قبلی تغییر کاربری داد که در آن کیت‌های Knock-down برای این کار در نظر گرفته شد.