فولادهای ابزار سردکار برای ساخت ابزارهایی استفاده میشود که دمای سطح آنها در حین کار به بیش از ۲۰۰ درجه سانتی گراد نرسد.
این فولادها در دماهای کمتر از ۲۰۰ درجه سانتی گراد، با داشتن خواص ذیل، مقاومت ابزار را دربرابر تنش های شدید ناشی از فرآیندهای مختلف ماشینکاری (فولادهای ابزار سردکار) و شکل دهی، تضمین می نمایند:
سختی خیلی بالا
مقاومت به سایش زیاد
استحکام فشاری و ضربه ای عالی
پایداری ابعادی بالا در سختکاری
قابلیت ماشینکاری کافی
مقاومت به ضربه خوب
ویژگی ها فولاد ابزار سرد کار :
فولاد ۱٫۲۳۶۳ از انواع فولادهای لدبوریتی (پرکربن-پرکروم) است که دارای مقاومت به ضربه خیلی خوب میباشد، این فولاد در ابزارهای برشی میتواند کیفیت لبه های ابزار را به مدت طولانی تری حفظ کند.
فولادهای ابزار به دلیل ویژگی مقاومت به بازگشت، میتوان پس از سختکاری ویژه، نیتراسیون نمود.
فولاد ۱٫۲۳۷۹ در سه حوزه مهم از فرآیندهای ساخت و شکل دهی، شامل shearing ، cold forming قابل بکارگیری است.
انواع فولادهای سردکار
فولادهای ابزار در این گروه به سه دسته مجزا تقسیم می شوند:
فولادهای کم آلیاژ و سخت شونده در روغن ( O )
فولادهای آلیاژ متوسط هوا سخت ( A )
فولادهای سردکار پر کروم پر کربن ( D )
کاربرد و ویژگی ها و ترکیب شیمیایی آنها:
این فولادها قابلیت حفظ سختی در دمای بالا را ندارند اما در دماهای پایین مقاومت سایشی بالایی دارند. در فولادهای ابزار عمق سختی پذیری بالا بوده و اعوجاج کمی در حین عملیات حرارتی دارند. احتمال ترک برداشتن در اشکال پیچیده حین عملیات حرارتی وجود دارد. استفاده برای برش در دماهای پایین مقرون به صرفه تر است.