جداگر FPS نوعی جداگر اصطکاکی است و امروزه پس از جداگر سربی لاستیکی ، رایج ترین جداگر لرزه ای در دنیا است. به طور کلی این نوع جداگر لرزه ای شامل سطوحی می باشد که می توانند بر روی هم بلغزند. جداساز لرزه ای اصطکاکی در ترازی که برای جداسازی لرزه ای یک سازه (ساختمان، پل، مخزن و …) انتخاب شده است نصب شده و وزن سازه بالای خود را تحمل کرده و تراز زیرین و پی منتقل خواهد کرد. هدف اصلی انتخاب و طراحی صحیح نیروی اصطکاکی میان سطوح این نوع جداساز لرزه ای است تا بتوان نیروی وارده از زلزله به سازه را کنترل کرد. به محض آن که نیروی زلزله از حاصل ضرب بار ثقلی روی جداساز لرزه ای و ضریب اصطکاک ایستایی سطوح فراتر رود، سطوح جداساز اصطکاکی شروع به حرکت کرده و نیروی برشی به نیروی اصطکاک دینامیکی سطوح این تکیه گاه، محدود خواهد شد.

اواخر دهه هشتاد میلادی، زمانی که سطوح تخت فولاد ضدزنگ به صورت مقعر انحنا داده شدند، پیشرفتی قابل توجه در استفاده از تکیه گاه های لغزنده اصطکاکی برای جداسازی لرزه ­ای رخ داد. در واقع جداگر اصطکاکی پاندولی نسل جدید و توسعه یافته جداگر اصطکاکی لغزنده یا همان Slider Bearing ها است که با بهره گیری از مشخصات یک پاندول ساده، به آن قابلیت مرکزگرایی افزوده شد. هم زمان با حرکت لغزنده­ های حامل ساختمان بر روی سطوح مقعر، ساختمان به بالا حرکت می ­کند. نیروهای ثقلی ناشی از وزن ساختمان، لغزشی را به سمت مرکز تکیه­ گاه تحمیل نموده و در نتیجه نیرویی بازگرداننده را موجب می ­شوند. در جداساز اصطکاکی پاندولی میرایی به واسطه­ ی اصطکاک سطوح لغزشی­ تأمین شده و به این ترتیب تمامی لوازم جداسازی لرزه ­ای در این مکانیزم ارضاء می شود.
مزیت استفاده از جداگرهای لغزشی

روسازه و وزنش را تحمل می کند.
به کمک لغزش سطوحش بر یکدیگر، تقاضای تغییرمکانی ناشی از حرکات زمین را ارضاء می نماید.
به واسطه نیروهای اصطکاکی ایجاد شده در سطوح خود حین لغزش، انرژی را مستهلک می نماید.
به علت وجود سطوح در تماس دارای انحنا، تمایلی طبیعی برای مرکزگرایی دارد.
پیچش را در ساختمان از بین می برد. مرکز سختی و مرکز جرم، در ساختمان های جداسازی شده با این سیستم به طور خود کار بر یکدیگر منطبق می گردد. این امر یک مزیت مهم ساختمان های نامنظم است.

چون مولفه های اصلی آن از فولاد سازه ای تشکیل شده است، مشمول برتری و مزیت های فولاد می شود.
عملکرد مناسی در برابر آتش.
تقریباً می توان رفتار حقیقی آن را با دقتی خوب و به شکلی کامل، مدل نمود. به عبارت دیگر محاسبات تئوریک پروژه تطابق خوبی با مشخصات واقعی تجهیزات خواهد داشت.
طرح و کاربردی آسان‌ تر تحت بارهای عظیم قائم در مقایسه با انواع دیگر جداسازها.
به نسبت سایر انواع جداسازها کوچکتر و با ضخامتی کمتر می باشد.
ماندگاری و طول عمر بیشتر.

انواع سیستم های جداگرهای لغزشی

سیستم های جداگرهای لغزشی در حال حاضر در دو نوع تک قوسی و دو قوسی مورد استفاده قرار میگیرد.
جداگرهای لغزشی تک قوسی

TSP نوعی جداگرهای لغزشی تک قوسی تک قوسی است . TSP از دو صفحه مقعر با شعاع انحنای متفاوت و یک المان لغزنده در مرکز تشکیل شده است. بخش های بالایی و پایینی المان لغزنده، شعاع انحنای یکسانی با صفحات مقعر نظیر خود دارند.

یک سطح المان لغزنده TSP روی ورق صفحه مقعر فولادی قرار گرفته و ظرفیتی را برای تغییرمکان افقی مهیا می کند. این سطح همچنین دوره ی تناوب نوسان را تعیین می کند. سطح دیگر المان لغزنده به صفحه ای دیگر به گونه ای متصل شده که از حرکت افقی آن جلوگیری شود. این سطح تنها اجازه دوران را می دهد. به دلیل همزمانی حرکت افقی المان لغزنده بر روی صفحه مقعر و حرکت دورانی بین المان لغزنده و صفحه دیگر، صفحات مقعر فوقانی و تحتانی TSP، در حین حرکت زلزله، موازی باهم باقی می مانند.
جداگرهای لغزشی دو قوسی

TDP نوعی جداساز اصطکاکی پاندولی دو قوسی است. TDP شامل دو صفحه مقعر با شعاع انحنای یکسان و یک المان لغزنده در مرکز است. بخش های بالایی و پایینی المان لغزنده، مشخصات یکسان داشته و شعاع انحنای آن نیز با صفحات لغزش برابر است. بنابراین صفحات فوقانی و تحتانی در حین حرکت لغزشی نسبی، موازی هم باقی می مانند.