ژل آلوئه‌ورا دارای اثرات قوی تعدیل کننده عملکرد سیستم ایمنی (immunomodulatory) است که در طی آن تولید سایتوکاین التهابی ناشی از لیپوپلی ساکارید و بیان اینفلامازوم NLRP۳در ماکروفاژهای انسان را سرکوب(downregulate) می‌کند. inflammasome مجموعه داخل سلولی بزرگی متشکل از پروتئین های متعدد است که در ایمنی ذاتی نقش اساسی دارند. آلوئه‌ورا قادر است روند التهاب متعاقب آسیب حرارتی را مهار کند که با کاهش چسبیدن لکوسیت‌ها و سایتوکاین‌های پیش التهابی مشخص می‌شود. استفاده از آلوئه‌ورا موجب افزایش قابل توجه در فعالیت فاگوسیتیک و پرولیفراتیو سیستم رتیکولواندوتلیال می‌شود. آلوئه‌ورا مستقیماً مسیر سیکلواکسیژناز را مهار نموده و تولید پروستاگلاندین E۲ را که نقش مهمی در التهاب دارد را کاهش می‌دهد.

آلوئه‌ورا همچنین دارای آنتراکینون‌ها(aloin) و کرومون(aloesin) در قسمت ژل داخلی است وهمانگونه که در ماکروفاژهای موش نشان داده شده، دارای اثرات قوی ضدالتهاب می‌باشد. در یک مطالعه بالینی مشخص شده که ژل ۲درصد آلوئه‌ورا در کاهش نمره درد و اندازه زخم آفت راجعه دهان مؤثر است.

در ارزیابی اثرات ویتامین C و شیره آلوئه‌ورا بر فعالیت سلول‌های کشنده طبیعی (NK)؛ در in vitro از NK فراهم شده از نمونه‌های خون ۱۲ داوطلب سالم استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو ماده سایتوتوکسیسیتی NK در مقابل ردیف سلول‌های کانسری K۵۶۲ را افزایش می‌دهند. همچنین در بررسیin vivo، ۱۵ داوطلب سالم روزانه مکمل حاوی ۱ گرم ویتامین C و ۵۰ میلی‌لیتر شیره آلوئه‌ورا را برای ۴۵ روز متوالی مصرف نمودند. نتایج نشان داد که در مقایسه با دوره قبل از مصرف مکمل، سایتوتوکسیسیتی NK به طور قابل توجهی افزایش یافت (p<۰.۰۵). نتایج هر دو بررسی نشان داد که ویتامین C و شیره آلوئه‌ورا سایتوتوکسیسیتی NK را افزایش و قادر است سیستم ایمنی را تقویت نماید.

در مطالعه انجام شده بر روی رت‌های نر مشخص شده که تجویز خوراکی عصاره آلوئه‌ورا با دوز روزانه ۳۰۰ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت ۲۱ روز قبل و ۷ روز بعد از رادیاسیون گاما دارای اثرات محافظتی مفید در مقابل استرس اکسیداتیو ناشی از رادیاسیون است.

هرچند مکانیسم‌های تاثیر ژل آلوئه‌ورا مشخص نیست، با این حال در in vivo ژل آلوئه و ترکیبات آن مهار ایمنی ناشی از اشعه ماوراء بنفش را اصلاح می‌کنند. همچنین در in vitro چند جزء از آلوئه و ژل تام آن دارای اثرات آنتی‌اکسیدان بوده‌اند. آسمانان که از اجزای اصلی ژل آلوئه محسوب می‌شود واجد اثرات محرک ایمنی است.

آلوکتین A، با تحریک سلول‌های T، موجب افزایش تولید لنفوکین‌ها می‌شود. آسمانان پاسخ‌های آنتی ژنیک و میتوژنیک لنفوسیت‌های انسانی را تحریک می‌کند. با تزریق آسمانان به موش یا افزودن آن به محیط کشت ماکروفاژ موش، تولید انواع مختلفی از اینترلوکین فعال از نظر ایمونولوژیک تحریک می‌شود. ژل آلوئه به مکمل‌های غذایی مورد استفاده در کارآزمایی‌های بالینی مربوط به بیماران مبتلا به ایدز اضافه شده و مفید بوده است. یک جزء پلی ساکاریدی از ژل آلوئه به نام مانان آسمانان استیله، برای درمان بیماران مبتلا به ایدز مورد استفاده قرار گرفته و موجب کاهش۷۱‌% علائم بیماران شده است که احتمالاً به علت تحریک سیستم ایمنی بوده است، هرچند بعضی از بیماران پاسخی نشان نداده‌اند. در محیط‌های کشت لنفوسیت‌های انسان که با ویروسHIV-۱ آلوده شده بودند، آسمانان توانایی سلول‌ها برای زنده ماندن را افزایش داده و بار ویروسی را کم کرده است که احتمالاً به علت مهار گلیکوزیلاسیون گلیکوپروتئین های ویروس بوده است. سایراثرات شامل مهار فیوژن سلولی ناشی از ویروس و مهار آزاد شدن ویروس می‌باشد. آسمانان با آزیدوتیمیدین اثر سینرژیست دارد و مصرف دوز کمتری از این دارو را موجب می‌شود. آلوئه امودین(Aloe-emodin) پوشش ویروس‌هایی مانند هرپس و انفلوانزاA را تخریب می‌کند و برای سلول‌های میزبان اثر سمی ندارد.

پلی‌ساکاریدهای آلوئه‌ورا فعالیت ایمنی ذاتی را بهبود می‌بخشند و آسیب اکسیداتیو در حیوانات مبتلا به زخم دهان را سرکوب می‌کند.

براساس نتایج مطالعات اخیر؛ آلوئه‌ورا به طور قابل توجهی تولید سایتوکین‌های IL-۸, TNF, IL-۶ وIL-۱ را به صورت وابسته به دوز کاهش می‌دهد. همچنین آلوئه‌ورا بیان pro-IL-۱, Nlrp۳, caspase-۱ و رسپتور P۲X۷ در ماکروفاژهای اولیه القا شده توسط لیپوپلی ساکارید را مهار می‌کند. محققین نتیجه گرفتند که آلوئه‌ورا یک رویکرد درمانی جدید برای تنظیم پاسخ‌های ایجاد شده توسط اینفلامازوم است.

آزاد شدن اینترلوکینI، اینترلوکین ۶، α -TNF، δ-INF از ماکروفاژها، به صورت وابسته به دوز القا می‏شود.

آسمانان به تنهائی یا همراه با داروهای ضدویروس آزیدوتیمیدین و آسیکلوویر از تکثیر ویروس ایدز و تبخال جلوگیری می‌کند.

آلوئه امودین ویروس‌های انفلوانزا، واریسلا زوستر (Varicella zoster) و پسودورابیس (Pseudorabies) را غیرفعال می‌سازد. آنتراکینون‌های استخراج شده از آلوئه نیز موجب کشته شدن ویروس‌های پوشش‌دار می‌شوند.