پیچها اساساً به منظور اتصال دو قطعه و محکم کردن آنها بر یکدیگر مورد استفاده قرار میگیرند.
بدیهی است نیروی لازم (گشتاور) جهت بستن پیچها در قطعات مختلف یکسان نمیباشد.
مثلاً نیروی لازم برای بستن پیچها در لوازم خانگی با پیچ چرخ خودرو بسیار متفاوت میباشد، و این تفاوت بیانگر این مطلب است که پیچها همگی در معرض نیروی یکسان نیستند و در نتیجه میتوانند دارای استحکام متفاوت و متناسب با کاربرد آنها تولید شوند.
برای تولید پیچهایی که برای بستن آنها نیروی کمتری لازم است و به عبارتی گلپیچ (آچارخور) آنها در معرض ضربه و برش نیستند، از فولادهای معمولی کمکربن استفاده میشود که اصطلاحاً پیچهای آهنی نامیده میشوند.
همچنین پیچهایی که در معرض نیروهای بزرگتر هستند میبایست دارای استحکام نهایی بیشتری باشند و لازمه این کار تولید اینگونه پیچها با مواداولیهای میباشد، که بعداز عملیات پیچسازی بتوان آنها را مستحکم نمود (آبکاری) و این کار میسر نمیباشد مگر استفاده از فولادهای آلیاژی.
فولادهای آلیاژی هر کدام متناسب با میزان کربن و یا عناصر دیگر و یا فرآیندهای تولید، میتوانند درجات مختلفی از استحکام و سختی را بعد از عملیات سختکاری از خود نشان دهند که در گریدهای مختلف قرار میگیرند.